Για τους γονείς

Ο διωγμός των παιδιών από τον παράδεισο της παιδικής τους ηλικίας

Κάντε κλικ εδώ για να μεταβείτε στο άρθρο

Πολλές φορές, όταν μιλάω με γονείς , μου κάνει εντύπωση πως κάποιοι  και συνήθως γονείς εξαιρετικών μαθητών αναζητούν κυριολεκτικά με τον μεγεθυντικό φακό "λάθη" και "παραλείψεις" των παιδιών τους ώστε να αμφισβητήσουν και να εναντιωθούν στην άποψη που τους εκφράζω πως τα παιδιά τους τα πηγαίνουν θαυμάσια  και είναι πραγματικά πολύ καλοί έως άριστοι μαθητές.

Άλλες φορές πάλι μου λένε τη γνωστή φράση : "Ε, ναι θα μπορούσε να ήταν καλύτερος/η όμως αν..." και αρχίζουν ένα κατεβατό όπως, "αν δεν ξεχνούσε καμιά φορά τους τόνους, αν δεν ξεχνούσε το διπλό ρ στο θάρρος"  κ.ο.κ.
Να σας πληροφορήσω πως συνήθως  μιλάμε για παιδιά που σε ορθογραφία ή σε διαγώνισμα  δεν έχουν πάρει κάτω από Α ή 9 , ότι γράφουν εκθέσεις που ζήτημα είναι αν θα βρεις στις 100 λέξεις  2-3  που να θέλουν κάποια διόρθωση , βγάζοντας εξαιρετικό νόημα και φαντασία.
Και όταν εγώ τους λέω ότι τα πάνε περίφημα κατσουφιάζουν και κατεβάζουν κάτω τα μάτια αναστενάζοντας.
Ε, λοιπόν πιστέψτε με ,εκείνη τη στιγμή θεωρώ πως αν αρχίσω να παραπονιέμαι για τα παιδιά τους και  μπω στη διαδικασία της γκρίνιας για 2-3 λάθη υιοθετώντας την άποψή τους, τότε νομίζω πως θα δω το πρόσωπό τους να φωτίζεται , θα δω ένα χαιρέκακο χαμόγελο και μια άμεση ανταπόκριση: "Αυτά του λέω κι εγώ . Πείτε τα κύριε Γιώργο, να τα ακούσει να μάθει. Χάλασε μια έκθεση 2 σελίδων για ένα λάθος!",
και αν θέλω να τον "ενθουσιάσω" ακόμα περισσότερο.... " Ναι, όπως τα λέτε ! Τα καταστρέφει όλα σε μια απροσεξία της στιγμής! Τίποτα,  μία είναι λύση . Περισσότερη γραμματική, περισσότερες ασκήσεις, περισσότερα φυλλάδια , περισσότερα...."
Σταματάω. Με συγχωρείτε, ούτε να το φανταστώ δεν μπορώ, σφίγγεται το στομάχι μου.
Αλήθεια πόσο εύκολο είναι να ασκούμε κριτική και ειδικά στα μικρά παιδιά μας. Για πόσα μπορούμε να τα "κατηγορήσουμε"....
Φυσικά μπορούμε να το σκεφτούμε και λίγο αλλιώς, όπως το ότι θα μπορούσαμε να τα συγχαρούμε που είχαν ας πούμε στην έκθεσή τους 234 λέξεις σωστές από τις 240.
Να τα συγχαρούμε επειδή  έβαλαν τόνο στις 237 από τις 240.
Να τα συγχαρούμε διότι  η αφήγησή τους μας έστειλε στα ουράνια με την ειλικρίνεια και τη γλαφυρότητά της.
Να τα συγχαρούμε γιατί  κλείσαμε τα μάτια και οι εικόνες περνούσαν μπροστά από τα μάτια μας σαν ταινία.
Και πόσες φορές νομίζετε θα έχετε την ευκαιρία να ακούσετε ζωντανά έναν συγγραφέα να σας διαβάζει το έργο του...;

Οι γονείς που τονίζουν μόνο ή περισσότερο  τα λάθη στα παιδιά τους δημιουργούν παιδιά ανασφαλή και φοβισμένα.
Παιδιά που πάντα θα κυνηγούν τον βαθμό για να ικανοποιήσουν τους γονείς τους και όχι για να νιώσουν  την ευτυχία  και την ικανοποίηση που φέρνει η νέα γνώση .
Και μόλις τον φέρουν, ε τότε θα χαρούν ένα  λεπτό και μετά θα ξαναγχωθούν για το τι θα κάνουν στο επόμενο διαγώνισμα.
Πόσο τα νιώθω αυτά τα παιδιά, πόσο με συγκινούν, πόσο θα θελα να βλέπω τα μάτια τους να μην κοκκινίζουν όταν θα αντιλαμβάνονται  κάτι που δεν έκαναν σωστά κι ας είναι τόσο δα μικρό.
 Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο , να το βροντοφωνάξω ότι είναι άξια και ξεχωριστά παιδιά ! Να το κάνω και να με πιστέψουν οι γονείς τους...

Όταν ήμουν νέος δάσκαλος πριν περίπου 20 χρόνια , είχα στην τάξη μια καταπληκτική μαθήτρια.
Στην πρώτη γνωριμία με τη μαμά της όταν της είπα πόσο ξεχωριστή μου φαίνεται , μου απάντησε με ένα  χαμόγελο που άγγιζε την ειρωνεία :
" Ε, ναι καλά , τι θα πείτε...; Τα λάθη που κάνει δεν τα βλέπετε;"
Ζαλίστηκα , έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Λες να μην μιλάμε για το ίδιο παιδί;
Ε, λοιπόν όσο και να προσπαθούσα να πείσω τη μαμά για την αξία της μικρής , η μαμά δεν άκουγε κουβέντα.
Στο τέλος μόνο ακούστηκε ένα "Ε, εντάξει.... καλή είναι".
Πρέπει να μιλούσαμε 10 λεπτά και όταν έφυγε νόμιζα πως δεν είχα το παραμικρό κουράγιο να σύρω τα πόδια μου.
Είχα εξαντληθεί!

Και ήρθε αυτή η μέρα...
Σήκωσα τη μικρή σε ένα πρόβλημα στα μαθηματικά. Ποτέ δεν είχε δυσκολία.
Αυτό όμως ήταν δύσκολο και το ήξερε. Σήκωσε το χέρι της, μοναδικό στην τάξη, οπλίστηκε με θάρρος και σηκώθηκε.
Δύσκολο πρόβλημα, μάχη κανονική. Έκτη τάξη βλέπετε.
Και έκανε ένα λάθος. Το κατάλαβε. Δεν της έβγαινε η λύση.
Εγώ ήμουν μακριά στο πίσω μέρος της τάξης , όρθιος την καμάρωνα να παλεύει με τους δεκαδικούς και τα κλάσματα.
Και τότε είδα!
Είδα από 4-5 μέτρα απόσταση, φαινόταν καθαρά!
Είδα τον λαιμό της να πάλλεται σε ένα μικρό σημεία , κάπου αριστερά.
Πλησίασα.
-Κάτσε να δω λίγο κάτι. Κάτι έχεις στο λαιμό σου , σαν σκουπιδάκι, της είπα και την ακούμπησα με τα δυο μου δάχτυλα.
Την ακούμπησα και μέτρησα.
Μέτρησα 125 παλμούς το λεπτό και τα μάτια της να είναι βουρκωμένα.
-Έλα  τώρα , δεν χρειάζεται να ανησυχείς τα πας περίφημα λίγο ακόμα και θα το λύσεις. Γιατί αναστατώθηκες;
-Γιατί φοβάμαι, κύριε.
- Τι φοβάσαι;
-Μην κάνω λάθος!

Είκοσι χρόνια έχουν περάσει και το θυμάμαι σαν χτες. Με άλλαξε αυτό το περιστατικό , με άλλαξε πολύ.
Συμπονώ αυτά τα παιδιά που όλοι νομίζουν πως στέκουν δυνατά και είναι πάντα άριστοι μαθητές. Τα συμπονώ γιατί ξέρω πως πολλά από αυτά παλεύουν με ένα λάθος.
Όχι το δικό τους αλλά αυτό που τους έχουν φορτώσει να κουβαλάνε κάποιοι άλλοι...

Κεν Ρόμπινσον (sir Ken Robinson)- Αλλαγή των εκπαιδευτικών προτύπων

Αλήθεια, πιστεύετε ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά στον τρόπο λειτουργίας και νοοτροπίας των εκπαιδευτικών συστημάτων ανά τον κόσμο;

Αφιερώστε λίγο χρόνο στο παρακάτω βίντεο του εκπαιδευτικού σύμβουλου  και πανεπιστημιακού καθηγητή Ken Robinson (κλικ εδώ )  και είμαι σίγουρος πως τουλάχιστον, θα προβληματιστείτε...

Υ.Γ. Βάσια Κουταβά, ευχαριστώ για την αποστολή του!

Κάνει τα παιδιά να μετράνε με τα δάχτυλα;

Στη σημερινή μας συνάντηση με τους γονείς εκφράστηκε η απορία κατά πόσο είναι σωστό και θεμιτό τα παιδιά της τάξης μας (ξεκίνημα  Β΄Δημοτικού) να μετρούν και να εκτελούν απλές προσθέσεις ή αφαιρέσεις με τη βοήθεια των δαχτύλων  τους.
Επειδή φάνηκε πως το παραπάνω είναι κάτι που αγχώνει και προβληματίζει μερικούς από εμάς, θα ήθελα να σας παραθέσω κάποιες σκέψεις , διαπιστώσεις αλλά και επιστημονικά συμπεράσματα τα οποία αφορούν το συγκεκριμένο θέμα, προσπαθώντας να μη γίνω κουραστικός με δυσνόητες έννοιες και να βοηθήσω στην ουσιαστική απάντηση του ερωτήματος του τίτλου στο άρθρο μας.
Ένας από τους πρώτους και βασικούς στόχους για το μάθημα των Μαθηματικών είναι τα παιδιά να έρθουν σε επαφή μαζί τους με τρόπο βιωματικό, εμπειρικό, να νιώσουν τους αριθμούς και να τους κατανοήσουν μέσα από την καθημερινότητά τους.
Αυτό είναι κάτι που τα βοηθάει να αγαπήσουν το μάθημα και να μην  το θεωρήσουν σαν ένα δύσκολο κομμάτι του σχολείου , ακατανόητο και απόμακρο.
Ο τρόπος με τον οποίο οι μαθητές θα έρχονται σε επαφή με τα μαθηματικά σε κάθε τάξη είναι πολύ σημαντικός για τους μαθητές.
Η στείρα διδασκαλία, η παγιωμένη άποψη ότι έτσι τα έμαθα εγώ, έτσι θα τα μάθει και το παιδί μου , η αποστήθιση και η παπαγαλία είναι κάποιες αναχρονιστικές αντιλήψεις που μόνο εμπόδιο μπορούν να φέρουν στη γνώση και τη μάθηση.
Ας πάμε όμως συγκεκριμένα στο θέμα μας.
Κάνει τα παιδιά μας να μετράνε με τα δάχτυλα στην παρούσα φάση; Τα βοηθάει ή μήπως αποτελεί μια παγίδα ευκολίας από την οποία θα δυσκολευτούν να απεμπλακούν  σε μεγαλύτερες ηλικίες;;
Η εμπειρία μου σε αυτά τα 20 χρόνια διδασκαλίας και έχοντας αναλάβει όλες τις τάξεις του Δημοτικού κατά καιρούς, μου έχει δείξει ότι τα παιδιά στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού μπορούν και επιτρέπεται να χρησιμοποιούν τα δαχτυλάκια τους και στην απλή αρίθμηση αλλά και στις διεξαγωγή απλών πράξεων πρόσθεσης και αφαίρεσης, χωρίς αυτό να αποτελέσει πρόβλημα για την ανάπτυξη και εξέλιξη  της μαθηματικής σκέψης στις μετέπειτα τάξεις.
Μάλιστα σε πολλές  περιπτώσεις παιδιών είναι εξαιρετικά αποτελεσματική μέθοδος , ακόμα και συνδυαζόμενη με απλό εποπτικό υλικό όπως ξυλάκια , άβακα κτλ.
Ένας εκ των συγγραφέων του σχολικού βιβλίου των μαθηματικών της Α΄τάξης, Χαράλαμπος Λεμονίδης καθηγητής διδακτικής των Μαθηματικών στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Φλώρινας, μας επισημαίνει:
"Γενικά η χρήση των δακτύλων στις δύο πρώτες τάξεις του δημοτικού είναι αποδεκτή και αναμενόμενη από τους διδάσκοντες μιας και προτείνεται σε μερικές περιπτώσεις στη σημερινή διδασκαλία και ως μέθοδος για την εισαγωγή και την εκτέλεση των πράξεων της πρόσθεσης και αφαίρεσης με αρίθμηση".
Σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει (Svenson και Sjoberg 1982-1983) και τις παραθέτει σε μια από τις πιο σημαντικές δημοσιεύσεις του ,που αφορούν το θέμα μας με τίτλο "Γιατί και πώς χρησιμοποιούν οι μαθητές τα δάχτυλά τους στην εκτέλεση απλών προσθέσεων και αφαιρέσεων"  συμπεραίνεται πως και στην πρόσθεση αλλά και στην αφαίρεση, τα παιδιά της Πρώτης και Δευτέρας τάξης χρησιμοποιούν σε μεγαλύτερο ποσοστό τα δάχτυλά τους.
Από την Τρίτη τάξη και μετά όμως , μειώνεται η αρίθμηση με τα δάχτυλα και αυξάνεται η νοερή αρίθμηση .
Αυτό έχει να κάνει με τη σταδιακή  ενίσχυση της Μνήμης Μακράς Διαρκείας (Μ.Μ.Δ.) , καθώς μεγαλώνει το παιδί , κάτι που το βοηθάει να εκτελεί πράξεις πιο γρήγορα και μερικώς χωρίς τη χρήση των δαχτύλων.
Βέβαια ,αυτό δεν σημαίνει ότι με το που θα μπει το παιδί στην Τρίτη τάξη αυτή η διαδικασία συμβαίνει αυτόματα και μηχανικά. ΄
Είναι μια σταδιακή διαδικασία , εξελικτική , που διαφέρει στο χρόνο εμφάνισή της από μαθητή σε μαθητή, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε την ατομικότητα αλλά και τη μοναδικότητα του κάθε παιδιού.
Ουσιαστικά λοιπόν , βλέπουμε πως η διαδικασία της αρίθμησης με τα δάχτυλα είναι μέσα στη σχολική εξέλιξη των μαθητών , βοηθά στις πρώτες τάξεις ειδικά αν συνδυαστεί και με άλλες μεθόδους (αριθμογραμμή, ξυλάκια, μέτρηση υλικών, χειροτεχνίες κτλ) και από μόνη της φθίνει καθώς το παιδί περνά σε μεγαλύτερες τάξεις του Δημοτικού.
Παρόλα αυτά θα ήθελα να τονίσω πως επειδή κάθε παιδί έχει το δικό του ρυθμό ανάπτυξης τον οποίο και πρέπει να σεβόμαστε , είμαστε υποχρεωμένοι ακόμα και στις μεγάλες τάξεις να μην κατακρίνουμε και να μην ποινικοποιούμε την μέτρηση με τη βοήθεια των δαχτύλων , αλλά να πατάμε , να στηριζόμαστε πάνω σε αυτήν , ώστε οι μαθητές που έχουν δυσκολίες να βοηθηθούν , να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και σταδιακά να τους βοηθήσουμε να εξελιχθούν  με ένα φυσιολογικό και εναρμονισμένο ,στις ανάγκες τους, τρόπο.
Θεωρώ πως αυθεντίες, κανόνες , δόγματα και απολυταρχικές εκφράσεις δεν ταιριάζουν στη γνώση και στη διδασκαλία.
Η εποχή μας , μια εποχή που μας προσφέρει γρήγορη πρόσβαση στη γνώση ,μέσω της τεχνολογίας και των υπολογιστών είναι συναρπαστική , αλλά δεν πρέπει να μας σπρώξει στο να κομπιουτεροποιήσουμε τα παιδιά μας , ζητώντας και από αυτά την γρήγορη και άμεση απάντηση.
Όλοι μας, γονείς και δάσκαλοι, είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητούμε τον καλύτερο τρόπο διδασκαλίας , ώστε τα παιδιά μας να αγαπήσουν τη γνώση , να ενθουσιαστούν  από αυτήν και να την κάνουν κτήμα τους.

Γιώργος Πατσουλάκης

Σημείωση: Σημαντικά στοιχεία για το παραπάνω άρθρο βρήκα από το άρθρο του καθηγητή διδακτικής μαθηματικών του παιδαγωγικού τμήματος Φλώρινας και ενός εκ των συγγραφέων των σχολικών βιβλίων μαθηματικών , Χαράλαμπου Λεμονίδη.
Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το δείτε εδώ (κλικ)

Τα παιδικά λάθη των γονέων

Αρθρογράφος: 

Δημήτρης Τσιριγώτης-Φυσικός

Αν ψάχνετε για τους τέλειους γονείς ,ξεχάστε το, δεν υπάρχουν. Αν κάποιοι σας συστηθούν ως αλάνθαστοι γονείς απομακρυνθείτε διακριτικά από αυτούς, ίσως είναι επικίνδυνοι. Αν πάλι ψάχνετε για «εγχειρίδια του καλού γονέα» θα βρείτε πολλά. Συγκεντρώστε όσα περισσότερα μπορείτε. Μετά βάλτε τους φωτιά.

Δείτε το παράδειγμα του πασίγνωστου Αμερικανού παιδιάτρου και παιδαγωγού Benjamin Spock γνωστού και ως  «Dr. Spock»  ο οποίος για αρκετές δεκαετίες συμβούλευε τους Αμερικανούς γονείς για την ανατροφή των παιδιών τους .Πολλές γενιές Αμερικανών γονέων ακολούθησαν κατά γράμμα τις συμβουλές που έδινε ο «Dr. Spock» είτε διαβάζοντας τα βιβλία του είτε παρακολουθώντας τις συχνές εκπομπές του στην τηλεόραση. Αυτοί οι γονείς όμως έπαθαν σοκ όταν μια μέρα ο «Dr. Spock» βγήκε στην τηλεόραση και ανακοίνωσε ευθαρσώς ότι ζητάει συγνώμη γιατί θεωρεί ότι έκανε λάθος στις συμβουλές που έδινε όλα αυτά τα χρόνια στους γονείς .Καταλαβαίνετε, πιστεύω, τι επακολούθησε των δηλώσεων.

Παρακάτω σας παραθέτω τα πιο συνηθισμένα λάθη που, κατά την γνώμη μου, κάνουμε εμείς οι γονείς όταν θεωρούμε ότι ένα παιδί είναι εύκολος αντίπαλος .Και δεν εννοώ μόνο το παιδί που έχουμε απέναντί μας αλλά και το παιδί που έχουμε μέσα μας .Τότε υποπίπτουμε και εμείς σε παιδικά λάθη. Μάλιστα πολλές φορές δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο ποιος είναι ο ώριμος της υπόθεσης ,ο γονέας ή το παιδί του δηλαδή .Φυσικά τα λάθη αυτά τα έχω τιμήσει και με το παραπάνω πρώτος εγώ και εξακολουθώ να τα επαναλαμβάνω με απόλυτη συνέπεια.

Οι γονείς ενδίδουν στα πείσματα

Όταν ένα παιδί αρχίσει τα πείσματα για να περάσει το δικό ο γονέας αρχικά του λέει «όχι» το οποίο όμως όσο περνάει η ώρα και τα πείσματα συνεχίζονται αρχίζει να κάμπτεται και στο τέλος γίνεται ένα μασημένο «ναι» .Στην καλύτερη περίπτωση ίσως ο γονέας να έχει κάνει διαπραγμάτευση και να έχει κλείσει μια συμφωνία του τύπου: «οκ θα σου πάρω το παιχνίδι αλλά θα είσαι ήσυχο για όλο το μεσημέρι». Έτσι όμως καλλιεργείται στο παιδί ένας τρόπος διεκδίκησης όπου ξέρει ότι αν σπάσει τα νεύρα στον γονέα του στο τέλος θα εκπληρωθούν οι πόθοι του.

Οι γονείς «καθαρίζουν» για τα παιδιά τους

Καταρχάς οι γονείς πιστεύουν οποιοδήποτε συμβάν ή πρόβλημα το οποίο τους λέει το παιδί τους ότι αντιμετώπισε  όσο και αν ήταν παραμορφωμένο και μεγεθυμένο από τη παιδική ματιά και υπερβολή. Μετά αρχίζει η δράση του γονέα. Έτσι στερεί στο παιδί την ευκαιρία να μάθει  να λύνει μόνο του τα προβλήματά του. Μια συνηθισμένη εικόνα που συναντάμε είναι ένας γονέας σε έξαλλη κατάσταση να ουρλιάζει : «δείξε μου ποιος σε πείραξε ,ποιος» και το παιδί του να του δείχνει ένα τοσοδούλη μπόμπιρα .Ο παρεμβατισμός των Ελλήνων γονέων ειδικά στο σχολείο είναι μερικές φορές εκτός ελέγχου (κυρίως όσον αφορά τους βαθμούς). Οι υπερπροστατευτικοί γονείς που δεν αφήνουν τα παιδιά τους να εκτεθούν σε οποιονδήποτε κίνδυνο ,δυστυχώς, οδηγούν τα παιδιά τους να γίνουν φοβικά και εξαρτημένα από τους προστάτες γονείς  .

Οι γονείς δεν επιτρέπουν στα παιδιά να μάθουν από τα λάθη τους

Πολλοί γονείς διακατέχονται από την αγωνία να εξαφανίσουν τα λάθη των παιδιών στερώντας τους στην ουσία το πιο πολύτιμο μάθημα ζωής που είναι το «να μαθαίνουν μέσα από τα λάθη τους». Με το παραμικρό λάθος χτυπάει συναγερμός και πολλές φορές σπεύδουν οι ίδιοι να διορθώσουν τα λάθη των παιδιών τους ή να τα κουκουλώσουν όπως όπως ,«κρύβοντας τα κάτω από το χαλάκι» . Τα παιδιά εθίζονται και αυτά στο κρύψιμο των λαθών και των αδυναμιών τους και γίνονται τελειομανή  αποκτώντας  έντονα τον φόβο της αποτυχίας. Βέβαια αυτό βολεύει τους γονείς αυτούς γιατί τα παιδιά με τέτοια χαρακτηριστικά αφιερώνονται στην αναζήτηση της επιτυχίας και γίνονται καλοί μαθητές. Το κόστος όμως είναι πολύ μεγάλο. Τα παιδιά που δεν τους επιτρέπονται τα λάθη τελικά δεν τα επιτρέπουν και στον εαυτό τους με αποτέλεσμα να μην ωριμάζουν πραγματικά. Η αυτοπεποίθηση τους, παρά την αντίθετη εικόνα που ενδεχομένως προβάλλουν προς τα έξω, δεν ενισχύεται και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι μπορεί να καταρρεύσουν στην πρώτη αποτυχία. Αντίθετα από ότι νομίζουμε η αυτοπεποίθηση δεν αποκτάται από τις συνεχείς νίκες αλλά χτίζεται κυρίως  μετά από την αυτενέργεια για την διόρθωση των λαθών. Τα λάθη των παιδιών είναι εκείνα που θα τα ενεργοποιήσουν να δοκιμάσουν και άλλους δρόμους και θα τα  μάθουν να δρουν με άλλους τρόπους. Στο κάτω κάτω αν οι γονείς δεν αφήνουν ποτέ τους τα παιδιά τους να πέφτουν πως εκείνα θα μάθουν να ξανασηκώνονται;

Οι γονείς βλέπουν τα παιδιά σαν προέκταση του εαυτού τους

Σίγουρα έχετε ακούσει πολλούς γονείς να αναφέρονται σε θέματα που αφορούν το παιδί τους με χρήση όμως πληθυντικού αριθμού όπως «σήμερα είμαστε λίγο άρρωστοι» , «πήγαμε πολύ καλά στους βαθμούς» κ.α. Επίσης όσο και πλάκα να έχει η εικόνα μαμά –κόρη ή μπαμπάς –γιος με ίδια ρούχα αλλά σε διαφορετικά νούμερα ,είναι και κάπως περίεργη ,δεν μπορείτε να πείτε.  Όσο όμως οι γονείς θα βλέπουν  τα παιδιά τους σαν κομμάτι του εαυτού τους, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να θέλουν εκείνα  να εκπληρώσουν τα ανεκπλήρωτα όνειρα των γονέων τους. Καλό είναι λοιπόν να αναγνωρίσουν την ατομικότητα των παιδιών τους και να τα αφήσουν να κάνουν τα δικά τους βήματα πάνω στη γη.

Οι γονείς «παράλληλα σύμπαντα» με τα παιδιά

Στα περισσότερα σπίτια υπάρχει πλέον η τάση των παράλληλων ζωών , των γονέων με τα παιδιά τους. Οι γονείς είτε είναι αναγκασμένοι να εργάζονται υπερβολικά , είτε τους έχουν καταπλακώσει τα προβλήματα και δεν έχουν διάθεση επικοινωνίας , είτε και αυτοί αναζητούν μέσα στο σπίτι τους λίγες στιγμές χαλάρωσης μπροστά στην τηλεόραση ή στον υπολογιστή  που όμως δεν συμπεριλαμβάνουν τα παιδιά. Την ίδια ώρα το παιδί ίσως είναι παρκαρισμένο μπροστά σε μια οθόνη (υπολογιστή ή τηλεόρασης) .Αν φτάσαμε στο σημείο όπου το ζητούμενο είναι η συνάντηση μέσα στο ίδιο σπίτι τότε μια καλή λύση είναι η συμφωνία για ομοτράπεζο γεύμα ή δείπνο τουλάχιστον μια φορά την μέρα που μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά στην επικοινωνία των μελών της οικογένειας.   

Οι γονείς βάζουν πολλά, αλλά εύκαμπτα όρια

Οι γονείς πρέπει βάζουν όρια στο παιδί τους ,κυρίως στις μικρές ηλικίες ,ώστε να δημιουργείται στο παιδί η αίσθηση ότι «κάπου αρχίζω και κάπου τελειώνω»  και μέσα σε αυτό πλαίσιο τα παιδιά να νιώθουν την ασφάλεια για να ανοίξουν τον εαυτό τους .Τα παιδιά αντιλαμβάνονται την έλλειψη ορίων ως έλλειψη ενδιαφέροντος. Χωρίς τα όρια τα παιδιά νιώθουν σύγχυση και άγχος. Οι  γονείς όμως έχουν την τάση να βάζουν πολλά όρια τα οποία όμως είναι ,στην πλειοψηφία τους, διαπραγματεύσιμα και εύκαμπτα. Δηλαδή όταν τα παιδιά επιχειρούν αυτό που η φύση τους προστάζει όπως τη δοκιμή των ορίων το μόνο που ακούν είναι η επίπληξη που ξεπέρασαν τα όρια αλλά δεν υπόκεινται τις συνέπειες για αυτή τους την πράξη. Οπότε τα παιδιά βγάζουν το συμπέρασμα : «αν κάνω αυτό θα τα ακούσω αλλά πέραν αυτού τίποτα άλλο». Καλό θα είναι λοιπόν οι γονείς να βάζουν λίγα όρια στα παιδιά αλλά όταν εκείνα τα ξεπερνάνε να υπόκεινται τις συνέπειες .Φυσικά οι συνέπειες αυτές πρέπει να εξηγούνται στο παιδί και να είναι ξεκάθαρο ότι αυτές οφείλονται στην συγκεκριμένη πράξη του και όχι στην γενική συμπεριφορά του.     

Οι γονείς δίνουν αντιφατικά μηνύματα

Οι περισσότεροι  γονείς δίνουν ατέλειωτες συμβουλές στα παιδιά τους θεωρώντας ότι αυτό αρκεί  για να τα διαπαιδαγωγήσουν σωστά και να αποκτήσουν αξίες .Όμως αυτό δεν ισχύει γιατί τα παιδιά επηρεάζονται κυρίως από τις πράξεις των γονέων τους και όχι από τα λόγια τους. Πρέπει να ξέρουμε ότι και οι μεγάλοι υπόκεινται στην αδιάκοπη κριτική των παιδιών ,η οποία μπορεί να γίνει πολύ σκληρή ειδικά αν τα παιδιά διαπιστώσουν αντίφαση μεταξύ αυτών που γονείς ζητάνε από εκείνα και αυτών που οι ίδιοι οι γονείς πράττουν. Τότε είναι πιθανό να κλονίζεται το σύστημα προτύπων και να γεμίζουν με οργή νιώθοντας ότι τους λένε ψέματα.

Οι «τέλειοι γονείς»

Το μεγάλο λάθος που κάνουν πολλοί γονείς είναι θέλουν να φαίνονται τέλειοι απέναντι στα παιδιά τους χωρίς ψεγάδια και ανθρώπινα ελαττώματα το οποίο είναι μεγάλο βάρος για τα παιδιά που προσπαθούν να μοιάσουν αυτού του προτύπου. Πέρα από την πίεση που νιώθουν τα παιδιά ελλοχεύει και ο κίνδυνος να απορρίψουν τα παιδιά τους γονείς τους όταν εκείνοι εκδηλώνουν και την παραμικρή ατέλεια. Καλό θα είναι λοιπόν οι γονείς ναι μεν να προσπαθούν να είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους ,του δικού τους εαυτού όμως και όχι κάποιου άλλου.

Οι γονείς κρύβουν τα προβλήματα από τα παιδιά

Είναι γνωστό ότι τα παιδιά είναι οι πιο καλοί δέκτες αλλά οι πιο κακοί αποκωδικοποιητές. Δηλαδή το αισθάνονται  όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα αλλά συνήθως το ερμηνεύουν με τον δικό τους λανθασμένο τρόπο .Αυτό το «πήγαινε να παίξεις στο δωμάτιό σου» που λένε οι πιο πολλοί γονείς όταν δεν θέλουν να ακούσει το παιδί τους ένα πρόβλημα ,συνήθως οδηγεί τα παιδιά να κλειστούν στο δωμάτιό τους με μια φαντασία που οργιάζει και φτιάχνει σενάρια με εκείνα να πρωταγωνιστούν.  Μάλιστα πολλές φορές θεωρούν ότι εκείνα έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το πρόβλημα χωρίς να είναι αυτό αλήθεια. Οι γονείς καλό θα είναι να συζητούν με κατάλληλο τρόπο τα προβλήματα αυτά με τα παιδιά τους ,διαβεβαιώνοντάς τους φυσικά ότι δεν είναι αξεπέραστα και δίνοντάς τους το παράδειγμα ότι για όλα υπάρχει λύση και ότι στη ζωή αξίζει να αγωνίζεσαι ανεξαρτήτου αποτελέσματος.  

 Οι γονείς που θυσιάζονται για τα παιδιά τους

Πολλοί γονείς (κυρίως μητέρες) από τη στιγμή που αποκτούν παιδί εγκαταλείπουν όλα τα υπόλοιπα πράγματα και νιώθουν σαν αυτοσκοπό το μεγάλωμά του. Σταματούν να αντλούν ικανοποίηση από οτιδήποτε άλλο πέραν του παιδιού και γίνονται ένα είδος δορυφόρου του. Η προσωπική ζωή ,τα ενδιαφέροντα και οι επαγγελματικές φιλοδοξίες μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα και σε πολλές περιπτώσεις εγκαταλείπονται τελείως .Το παιδί ,όσο και αν εκμεταλλεύεται αυτή την αποκλειστικότητα της μητέρας από ένα σημείο και μετά νιώθει μεγάλο βάρος σαν να κουβαλάει έναν άλλο άνθρωπο στις πλάτες του .Φυσικά η δύσκολή ώρα για την μητέρα είναι η στιγμή που το παιδί μεγαλώσει και αρχίζει να διεκδικεί την ανεξαρτησία του. Τότε αντί να το θεωρήσει ως κάτι φυσικό νιώθει ότι οι θυσίες της πήγανε χαμένες.

Οι γονείς που φοβούνται «μην βαρεθεί το παιδί»

Πόσες φορές δεν έχουμε δει οικογένειες που φτάνουν στην παραλία φορτωμένες με κουβαδάκια ,ξαπλώστρες ,παιχνίδια ,βάρκες  κ.α ; Μικρά παιδιά που πήγαν για ένα μπάνιο για να απολαύσουν τη μαγεία της φύσης και κατέληξαν με πλήρη εξάρτηση βατραχανθρώπου. Πολλοί γονείς έχουν τη φοβία «μην βαρεθεί το παιδί» .Ξεχνούν όμως ότι η πιο δημιουργική φάση των παιδιών είναι ακριβώς μετά από ένα προσωρινό αίσθημα βαρεμάρας αρκεί το παιδί να έχει μάθει να πειραματίζεται ,να ανακαλύπτει ,να εξερευνά .Ας θυμηθούν οι γονείς αυτοί όταν οι ίδιοι ήταν κάποτε παιδιά πόσο πράγματα δημιουργούσαν από το τίποτα. Τα πολλά πράγματα προκαλούν υπερένταση στα παιδιά και μετά από λίγο καταλήγουν απλά να πιάνουν χώρο.

Οι γονείς βλέπουν τα παιδιά τους με τα μάτια του κόσμου

Το πιο σημαντικό πράγμα που μας διαφεύγει τελείως είναι ότι ενώ εμείς πιστεύουμε ότι τα παιδιά πάνω από όλα επιδιώκουν την αγάπη μας ,αυτά πιο πολύ νοιάζονται για την αποδοχή μας ,αν μας αρέσουν δηλαδή για αυτό που είναι πραγματικά και όχι για αυτό που θα θέλαμε να είναι για να ικανοποιούν τη γνώμη του κόσμου. Ίσως η καλύτερη κουβέντα  που μπορούμε να πούμε στο παιδί μας είναι το «σε αγαπώ για αυτό που είσαι» παρά εκείνο το χειριστικό «είμαι υπερήφανος /η για σένα» (Είχα γράψει παλιότερα ένα σχετικό κείμενο με τίτλο «Μάνα ξέρω ότι με αγαπάς ,σου αρέσω όμως;» Μπορείτε να το αναζητήσετε και να το διαβάσετε).

Υ.Γ .Μετά από όλα αυτά αναρωτιέμαι μήπως ο γονέας δεν είναι αυτός που μεγαλώνει το παιδί του αλλά αυτός που μεγαλώνει μαζί με το παιδί του.

Δημήτρης Τσιριγώτης. Φυσικός

Πηγή: http://www.alfavita.gr/apopsin/%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%BB%CE%AC%CE%B8%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CF%89%CE%BD

Σχολική αυτοεκτίμηση:Ανεβάστε την ψηλά!

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο από τη σελίδα happymom.gr  μπορείτε να δείτε κάνοντας κλικ την εικόνα. Έχει πολύ ωραίες συμβουλές και απόψεις για το πώς θα ενισχύσουμε την σχολική αυτοεκτίμηση του παιδιού μας.

Το παιδί μου-το λουλούδι μου

Αλήθεια , πόσες φορές δεν παρομοιάζουμε το παιδί  και την ανάπτυξή του σαν  ένα λουλούδι που μεγαλώνει;

Πόσες φορές δεν έχουμε χρησιμοποιήσει την παρομοίωση πως τα παιδιά μας είναι σαν τα λουλούδια που όσο πιο καλά τα ποτίσεις ή όσο πιο καλά εμπλουτίσεις και καθαρίσεις το χώμα γύρω τους , τόσο πιο πολύ θα μεγαλώσουν;

Βέβαια στην κυριολεξία , για να μεγαλώσουμε σωστά ένα λουλούδι ρωτάμε τον ανθοπώλη που το αγοράζουμε ή τον γεωπόνο που είναι αρμόδιος.

Για το παιδί όμως κάνουμε το ίδιο;

Ρωτάμε τους δασκάλους του παιδιού μας ή μήπως εκεί παίρνουμε και  πρωτοβουλίες κάνοντας  παρεμβάσεις που δεν θα κάναμε ούτε στο μεγάλωμα ενός απλού λουλουδιού αν δεν ρωτούσαμε τον ειδικό;

Ακούμε τις οδηγίες που μας δίνει ο δάσκαλος ή κάνουμε αυτό που εμείς θεωρούμε σωστό;

Ή μήπως κρατάμε ό,τι μας αρέσει και ό, τι δεν μας αρέσει δεν το κάνουμε; 

Αυτό θα το κάναμε στο λουλούδι μας;

Αν δηλαδή ο γεωπόνος μας έλεγε να το ποτίζουμε δυο φορές την εβδομάδα εμείς θα το ποτίζαμε κάθε μέρα , γιατί έτσι θα το θεωρούσαμε  σωστό;

Αν μας έλεγε ότι το χώμα είναι καλό και δεν θέλει ακόμα λίπασμα, εμείς θα ρίχναμε  για να είμαστε σίγουροι;

Νομίζω πως δεν θα το κάναμε , γιατί θα ξέραμε πως μπορεί να του κάναμε ζημιά.

Οι προθέσεις μας θα ήταν καλές , μα η ζημιά μπορεί να γινόταν.

Πιστεύω πως το παιδί μας μοιάζει πολύ με το μεγάλωμα ενός λουλουδιού, σίγουρα δεν είναι το ίδιο , είναι όμως μια καλή παρομοίωση.

Και επειδή είναι πολύ πιο σημαντικό από ένα λουλούδι, καλό είναι να εμπιστευόμαστε τους δασκάλους των παιδιών μας και να ακούμε τις συμβουλές τους.

Τώρα αν εμείς πιστεύουμε ότι και κάτι άλλο μπορεί να βοηθήσει , μπορούμε να το συζητήσουμε και να πάρουμε τη γνώμη τους.

Για να μεγαλώσουμε σωστά το παιδί μας χτίζουμε σχέση εμπιστοσύνης με τον άνθρωπο που του το εμπιστευόμαστε και που πασχίζει και αυτός μαζί μας για το καλό του παιδιού μας.

Και όσο για την παρομοίωσή μας με το λουλούδι , άφησα το πιο σημαντικό για το τέλος.

Καλό το νερό, καλό το λίπασμα, καλό το σκάλισμα, αλλά το πιο σημαντικό από όλα είναι το φως.

Και το λουλούδι και το παιδί μας πρώτα από όλα θέλουν γύρω τους  φως.

Και αυτό το φως πρέπει να φροντίζουμε, και οι γονείς και οι δάσκαλοι, να φτάνει συνέχεια  στα παιδιά μας ...

Γιώργος Πατσουλάκης

Δάσκαλος

Το σχολικό άγχος - Γιατί αγχώνονται τα παιδιά
Το άρθρο είναι από την ιστοσελίδα parents help (κλικ εδώ )

Η κοινωνία όπου ζουν και μεγαλώνουν τα σημερινά παιδιά, γίνεται όλο και πιο απαιτητική και δυστυχώς, δεν μπορούν όλα τα παιδιά να ανταπεξέλθουν σε αυτές τις απαιτήσεις. Τα παλιότερα χρόνια δεν αποτελούσε ανάγκη ο αποχωρισμός του παιδιού από τα πρόσωπα φροντίδας σε προσχολικές ηλικίες. Σήμερα όμως όλο και περισσότερα παιδιά προσχολικής ηλικίας κάνουν αυτό το βήμα πολύ νωρίτερα μένοντας πολλές ώρες σε βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς χωρίς να είναι έτοιμα να το κάνουν. Οι σχολικές απαιτήσεις έχουν επίσης αυξηθεί. Πολλά παιδιά, ακόμα και από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, ασχολούνται με τα καθήκοντα αρκετές ώρες (καλύπτοντας μάλιστα και νυχτερινές ώρες), χωρίς να δίνεται ιδιαίτερη καθοδήγηση για τον τρόπο που μπορούν να δουλέψουν και να οργανωθούν. Αυτού του είδους η πίεση, σε συνδυασμό με αντικειμενικές δυσκολίες που μπορεί να έχει το παιδί όπως μαθησιακές δυσκολίες ή δυσκολίες στην κοινωνική προσαρμογή, σύντομα θα συνοδευτεί από διαμαρτυρίες, γκρίνια και εκφράσεις τύπου “δε θέλω να πάω σχολείο”. Η έλλειψη κατανόησης και στήριξης για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το παιδί, μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη σχολικής φοβίας και σχολικού άγχους.

Πώς μπορούν να αναγνωρίσουν οι γονείς το σχολικό άγχος; 

Συνήθως τα παιδιά που έχουν άγχος για το σχολείο παρουσιάζουν μια σειρά από συμπτώματα. Τα μικρά παιδιά συχνά μιλούν για τις φοβίες τους που σχετίζονται με το σχολείο και μπορεί να ζητούν τη διαβεβαίωση από τους γονείς πως θα μείνουν μαζί τους τις σχολικές ώρες ή να αναρωτιούνται αν πρέπει να πάνε στο σχολείο.
 Συχνά διαμαρτύρονται για στομαχόπονους και πονοκεφάλους, ή μπορεί να γίνονται ασυνήθιστα νευρικά. Πολλά παιδιά μπορούν να παρουσιάσουν δυσκολίες στον ύπνο ή μπορεί να αρχίσουν να ζητούν να κοιμούνται με τους γονείς τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να αναπτύξουν σχολική άρνηση και να μην μπορούν να μπουν στο κτίριο ή στο σχολικό λεωφορείο.
 Ακόμα όμως και αν τα καταφέρουν, μπορεί να κλαίνε και να διαμαρτύρονται για έντονους πόνους χωρίς να είναι σε θέση οι δάσκαλοι να τα ηρεμήσουν. Αυτά τα παιδιά προσπαθούν να αποφύγουν μια κατάσταση που τα κάνει να φοβούνται. Τα παιδιά που έχουν σχολικό άγχος ταλαιπωρούνται από αυτό καθημερινά. Δεν είναι κάτι που το έχουν τη μια μέρα και την άλλη όχι.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς; 

Οι γονείς είναι σημαντικό να προσπαθήσουν να ακούσουν, να αντιληφθούν και να κατανοήσουν τα συναισθήματα των παιδιών χωρίς να τα κατακρίνουν ή να τα υποτιμούν. Για να διευκολύνουν την προσαρμογή του παιδιού μπορούν να συζητήσουν μαζί του την καθημερινότητα και τη ρουτίνα του σχολείου έτσι ώστε να κάνουν τα πράγματα πιο προβλέψιμα. Πολλά παιδιά μπορεί να είναι γνωστικά έτοιμα για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις του σχολείου, αλλά μπορεί να αισθάνονται ανασφάλεια με τον εαυτό τους και την κοινωνική τους προσαρμογή.
Το κουκλοθέατρο μπορεί να αποδειχθεί μια πολύ εύκολη λύση για να διδαχτεί και να εξασκηθεί το παιδί πάνω σε κοινωνικές καταστάσεις που το αγχώνουν όπως για παράδειγμα η γνωριμία με συμμαθητές και δασκάλους. Η επικοινωνία των γονιών με το δάσκαλο ή τη δασκάλα του παιδιού και η ενημέρωση για τα συναισθήματα του παιδιού είναι εξίσου σημαντική. Όταν γνωρίζουν οι δάσκαλοι τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά, τότε είναι σε θέση να τα προσεγγίσουν διαφορετικά και να τα βοηθήσουν να χαλαρώσουν.
 Αν το παιδί παραπονιέται για σωματικά συμπτώματα, οι γονείς πρέπει αρχικά να συμβουλευτούν ένα γιατρό για να σιγουρευτούν για τη σωματική υγεία του παιδιού. Όταν τα παιδιά είναι σωματικά υγιή, δε θα πρέπει να επιτρέπουν οι γονείς τις απουσίες από το σχολείο. Όπως η δουλειά των γονιών είναι να εργάζονται, έτσι και για τα παιδιά μέρος της δουλειάς τους είναι το σχολείο. Οι γονείς πρέπει να καθησυχάσουν τα παιδιά λέγοντας πως είναι φυσιολογικό να αισθάνονται φόβο και άγχος σε νέες καταστάσεις.
 Αυτή η νευρικότητα όμως δε σημαίνει πως πρέπει να τα κρατάει στο σπίτι ή πως δεν μπορούν να περάσουν καλά. Μπορούν να υπενθυμίσουν στο παιδί προηγούμενες νέες καταστάσεις που είχε να αντιμετωπίσει που αν και έμοιαζαν δύσκολες στην αρχή, κατάφερε να ανταπεξέλθει. Επίσης, είναι σημαντικό οι γονείς να ανιχνεύσουν τόσο ρωτώντας το παιδί όσο και τους δασκάλους του, για τη πιθανότητα να έχει πέσει θύμα σχολικού εκφοβισμού ή πειραγμάτων (συχνές αιτίες σχολικού άγχους). Οι αλλαγές στο σπίτι όπως μετακόμιση, διαζύγιο, θάνατος μπορεί να είναι ιδιαίτερα οδυνηρές για τα παιδιά και να χρειάζεται να μιλήσουν άμεσα με τους γονείς ή και με ειδικό για τις ανησυχίες τους.
Τέλος αλλά εξίσου σημαντικό, είναι να αναρωτηθούν οι γονείς αν αποτελούν οι ίδιοι την πηγή άγχους για το παιδί. Σε μερικές περιπτώσεις είναι οι γονείς αυτοί που δε θέλουν να αποχωριστούν το παιδί γιατί είναι για αυτούς το συναισθηματικό τους αποκούμπι. Έτσι τα παιδιά μπορεί να μη θέλουν να αποχωριστούν τη μαμά για παράδειγμα, γιατί ανησυχούν για αυτήν και νιώθουν ότι τους χρειάζεται. Άλλες φορές μπορεί οι γονείς να βλέπουν τα παιδιά τους ιδιαίτερα ευάλωτα ή ντροπαλά και γίνονται υπερπροστατευτικοί μαζί τους με αποτέλεσμα να μην ενθαρρύνουν την ανεξαρτησία τους.
Τα παιδιά όμως καθώς μεγαλώνουν και κάνουν την είσοδό τους στο σχολείο θα χρειαστούν την ώθηση, την ενθάρρυνση και την επιβράβευση των γονιών για τα μικρά τους βηματάκια προς την ανεξαρτησία.
Οι υπερβολικές απαιτήσεις και οι υπέρμετρες φιλοδοξίες των γονιών μπορούν να αποτελέσουν πηγή άγχους για τα παιδιά. Οι γονείς θα πρέπει να έχουν ρεαλιστικές προσδοκίες και να σέβονται τις διαφορετικές ανάγκες και ρυθμούς μάθησης των παιδιών. Να αγαπούν, να αποδέχονται και να καμαρώνουν τα παιδιά τους για αυτό που είναι. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να τα βοηθήσουν να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση να αντιμετωπίσουν για την ώρα τις προκλήσεις του σχολείου, αλλά και αργότερα τις προκλήσεις της ζωής!

 Parentshelp.gr 

Βιβλιογραφία: Barrett, P. & Turner, C. (2001). Prevention of Anxiety Symptoms in Primary School Children: Preliminary Results from a Universal School-Based Trial. British Journal of Clinical Psychology, 40, 399-410. Kruger, P. (2003). School Anxiety. Child Magazine, September Issue. Last, C.G. & Strauss, C. (1990). School Refusal in Anxiety – Disordered Children and Adolescents. Journal of the American Academy of Child & Adolescent Psychiatry, 29, 31-35.

Πηγή : www.parentshelp.gr

ΤΕΛΟΣ ΑΡΘΡΟΥ

Διάβασμα στην Πρώτη Δημοτικού - Ο ρόλος του Γονιού
Ένα πολύ χρήσιμο άρθρο έπεσε στην αντίληψή μου από την ιστοσελίδα  http://www.mamakid.gr/
Σας το παραθέτω , έτσι για να ξαναθυμηθούμε κάποια πραγματάκια ,ενώ την ανάρτηση μπορείτε να τη βρείτε κι εδώ κλικ

Το παιδί σας θα πάει φέτος στην πρώτη δημοτικού κι εσείς, δικαιολογημένα, ως γονείς είστε αρκετά αγχωμένοι. Ένα βασικό ζήτημα που σας απασχολεί είναι το διάβασμα του παιδιού στο σπίτι και με ποιόν τρόπο θα πρέπει να βοηθήσετε εσείς. Εδώ, σε συνεργασία με έμπειρη δασκάλα, θα σας δώσουμε κάποιες γενικές κατευθύνσεις, ώστε να γνωρίζετε ποιος θα είναι ο ρόλος σας.

Ο δάσκαλος θα δώσει κατευθύνσεις στην πρώτη συνάντηση με τους γονείς.
Το πρώτο που θα σας επισημάνουμε εδώ είναι ότι στην προσπάθειά σας αυτή, βασικός οδηγός και συμβουλάτορας θα είναι η δασκάλα ή ο δάσκαλος του παιδιού σας. Γνωρίζει την αγωνία σας και τις ανάγκες της πρώτης τάξης και είναι ήδη προετοιμασμένη για να σας εξηγήσει ό,τι χρειάζεται να γνωρίζετε. Γι’ αυτό και η πρώτη συνάντηση με τους γονείς των παιδιών της πρώτης τάξης γίνεται πολύ νωρίς, δηλαδή μέσα στις πρώτες δύο εβδομάδες, στην οποία η δασκάλα ή ο δάσκαλος θα δώσει τις απαραίτητες κατευθύνσεις.
Γνωρίζοντας ότι κάθε δάσκαλος ενδεχομένως λειτουργεί με τον δικό του τρόπο, γενικά σε αυτή τη συνάντηση ο δάσκαλος θα γνωρίσει τους γονείς, θα τους αναφέρει τι γραφική ύλη ή άλλα υλικά θα πρέπει να αγοράσουν και πώς αυτά θα χρησιμοποιηθούν. Επίσης, θα αναφερθεί πώς θα γίνεται η δουλειά στην τάξη, τι ζητάει ο δάσκαλος από τους γονείς, τι ζητάει από τα παιδιά και ποιός θα είναι ο δικός του ρόλος.

Ο δάσκαλος θα εξηγήσει τι δουλειά θα έχει το παιδί για το σπίτι.
Σε αυτή τη συνάντηση, επίσης, ο δάσκαλος θα εξηγήσει αναλυτικά πώς θα είναι η δουλειά που θα έχει το παιδί για το σπίτι, π.χ. αντιγραφή, ορθογραφία και πώς θα τη σημειώνουν τα παιδιά στο βιβλίο. Πιθανότατα θα εξηγήσει στους γονείς πώς να βοηθήσουν το παιδί να διαβάζει, σε ποιό βαθμό και πώς να το ελέγχουν.
Συνήθως, ο γονιός πρέπει να κάνει έναν έλεγχο στην ορθογραφία του παιδιού, να ακούει το παιδί στην ανάγνωση και να ελέγξει ότι το παιδί ολοκλήρωσε όλες τις υποχρεώσεις του για διάβασμα. Τέλος, να βεβαιωθεί ότι η τσάντα του είναι έτοιμη με όλα τα απαραίτητα βιβλία και τετράδια για την επόμενη  μέρα.
Γενικά, έχετε υπόψη σας ότι ο δάσκαλος είναι εκείνος που μπορεί να κατευθύνει αποτελεσματικά τον γονιό στον τρόπο που θα βοηθήσει το παιδί και επίσης ότι είναι εκεί για να σας εξηγήσει οποιαδήποτε απορία προκύψει.

Γενικές συμβουλές για το διάβασμα στο σπίτι
Οι γενικές συμβουλές που δίνουν οι δάσκαλοι για το διάβασμα του παιδιού στο σπίτι είναι αυτό να γίνεται σε συγκεκριμένο μέρος πάντα, ιδανικά σε δικό τους γραφείο, όπως επίσης να υπάρχουν κοντά στο παιδί όλα τα απαραίτητα (π.χ. 2-3 καλά ξυσμένα μολύβια, γόμα κτλ.) και χωρίς περισπάσεις, όπως π.χ. ανοιχτή τηλεόραση ή δυνατή μουσική.
Είναι, επίσης, πολύ σημαντικό το διάβασμα να γίνεται κάθε μέρα συγκεκριμένη ώρα και να υπάρχει μια ρουτίνα. Η ώρα που θα διαβάζει το παιδί δεν θα πρέπει να είναι πολύ αργά, δηλαδή μετά τις 6-7 μμ. που το παιδί είναι πια κουρασμένο.

Συνέπεια στην ώρα ύπνου και στην προσέλευση στο σχολείο
Μην αμελείτε ότι το παιδί θα πρέπει να κοιμάται νωρίς και ότι είναι πολύ σημαντικό να πηγαίνει στην ώρα του στο σχολείο για να μπορεί να προσαρμόζεται ομαλά στους ρυθμούς του μαθήματος που ξεκινάει.

Η γενική στάση του γονιού
Οι γονείς θα βοηθήσουν ιδιαίτερα το παιδί, εάν το ενθαρρύνουν σε κάθε του προσπάθεια και εκφράζουν τον ενθουσιασμό τους, ακόμη και με μια μικρή επιτυχία του παιδιού, π.χ. όταν γράψει έστω κι ένα γραμματάκι. Ταυτόχρονα, καλό είναι να του επισημαίνουν τα λάθη του με ηρεμία και χωρίς φωνές και να το διορθώνουν με κατανόηση.


Μην ξεχνάτε ότι το παιδάκι σας μπορεί να δείχνει ανέμελο, αλλά οπωσδήποτε έχει κι εκείνο το δικό του άγχος και αισθάνεται ότι όλοι ζητούν από εκείνο αρκετά καινούρια πράγματα, που ίσως του φαίνονται άγνωστα και δύσκολα. Χρειάζεται, λοιπόν, την υποστήριξη, την ενθάρρυνση και την ηρεμία που πρέπει να του μεταδώσετε. Με μια καλή συνεργασία όλων σας, γονιών-παιδιού-δασκάλου, τα αποτελέσματα θα είναι σίγουρα θετικά και το πιτσιρίκι σας θα μπει χωρίς προβλήματα στη νέα ζωή του δημοτικού σχολείου.


Συνεργάστηκε η κα Θάλεια Καλλιαντά, δασκάλα.

Τέλος άρθρου

Σήμερα εγκαινιάζουμε μια νέα σελίδα στο ιστολόγιό μας, η οποία είναι αφιερωμένη στους γονείς,
όχι μόνο της τάξης μας  αλλά και σε όποιους τυχαίνει να διαβάζουν κατά καιρούς το ιστολόγιό μας.
Η πρώτη δημοσίευση θα είναι από ένα παλιότερο άρθρο  που είχα αναρτήσει και το είχα βρει στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας "Τα Νέα".
Πιστεύω ότι είναι πολύ ενδιαφέρον για αρχή.

Τα ΣΥΓΧΡονα παιδια δεν ειναι ευτυχισμενα

Κλείνονται στον εαυτό τους. Δεν έχουν όρεξη για τίποτα. Συντροφιά τούς κρατούν συχνά ο ηλεκτρονικός υπολογιστής και τα βιντεοπαιχνίδια.

Έχουν καθηµερινά υπερφορτωµένο πρόγραµµα µε µαθήµατα, ξένες γλώσσες και δραστηριότητες. Ο χρόνος που περνούν µε τους εργαζόµενους γονείς τους είναι ελάχιστος.

Τα σύγχρονα παιδιά φαίνεται πως δεν είναι ευτυχισµένα. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, η απουσία των γονέων από το σπίτι λόγω εργασίας, αλλά και οι αυξηµένες µαθητικές υποχρεώσεις που έχουν, κάνουν τα παιδιά να αισθάνονται πιεσµένα. Αλλωστε, είναι πια συνηθισµένη η παιδική κατάθλιψη και µάλιστα σε όλο και πιο µικρές ηλικίες.

Αυτά μας λέει μια έρευνα της UΝΙCΕF για την παιδική ευηµερία στις ανεπτυγµένες χώρες, η οποία δηµοσιεύθηκε το 2007. Τα ελληνόπουλα κατατάσσονται σε αυτήν στην 9η θέση των παιδιών µε κακή διάθεση και τάση προς δυστυχία, ενώ τα παιδιά στη Βρετανία κρατούν τα ηνία. Ακολουθούν οι µικροί Αµερικανοί και οι Ούγγροι.

Μόνα και αβοήθητα

Όπως εξηγούν οι ψυχολόγοι τα παιδιά δεν έχουν πια συστηµατική επικοινωνία, κυρίως µε τους γονείς τους. Οι µεγάλοι θέλουν να προσφέρουν το καλύτερο στο παιδί τους. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο απουσιάζουν πολλές ώρες από το σπίτι, δουλεύοντας για να µη λείψει τίποτε καλούνται να φέρουν εις πέρας. Σχολείο, φροντιστήριο, αθλητικές και άλλες δραστηριότητες προκαλούν συχνά άγχος στα παιδιά. Οι ειδικοί εξηγούν πως αυτός ο καθηµερινός αγώνας καλεί τα παιδιά της προσχολικής και σχολικής ηλικίας να γίνουν «υπεράνθρωποι», «υπερµαθητές».

«Δυστυχώς, ως κοινωνία έχουµε απαρχαιωµένες αντιλήψεις στο θέµα της παιδείας. Θεωρούµε πως ένα παιδί πρέπει να έχει µόρφωση, δεξιότητες, γνώσεις για να γίνει σηµαντικός και χρήσιµος. Χωρίς ωστόσο να δίνουµε βαρύτητα στη διάπλαση του χαρακτήρα και τη δηµιουργικότητα των παιδιών», λέει η ψυχολόγος Ρήγα – Πεπελάση.

Αυτό έχει ως αποτέλεσµα, οι γονείς που θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους να τα υπερφορτώνουν µε δραστηριότητες χωρίς να λαµβάνουν υπόψιν αυτό που πραγµατικά θέλουν τα ίδια.

Οι ειδικοί τονίζουν: «Μη γράφετε το παιδί σε µαθήµατα πιάνου, µόνο και µόνο επειδή εσείς παίζατε πιάνο, ενώ το ίδιο θέλει κιθάρα. Μην το στέλνετε ποδόσφαιρο, ενώ το ίδιο θέλει µπάσκετ, επειδή είναι πολύ κοντός για να παίξει µπάσκετ». Στη σηµερινή εποχή το παιδί δεν έχει πολλές ώρες για παιχνίδι. Σχολείο, φροντιστήριο, ξένες γλώσσες, του αφήνουν ελάχιστο χρόνο. Εποµένως, καλό είναι αυτός ο χρόνος να είναι ποιοτικός και ωφέλιµος για το παιδί, «να κάνει κάτι που ουσιαστικά θέλει».

Τα Ελληνόπουλα πιέζονται και από την «τελειοµανία» των γονιών. Πολύ συχνά γονείς ρωτούν µε αγωνία για τις σχολικές επιδόσεις των παιδιών και αν είναι καλοί µαθητές και σε δεύτερη µοίρα έρχεται η συµπεριφορά. Όλο αυτό το κυνήγι των βαθµών και των αριστείων αγχώνει και στρεσάρει τα παιδιά. Δεν ήταν λίγες οι φορές που µαθητές παρακαλούν τους δασκάλους να µη διορθώνουν τα τετράδιά τους µε στυλό, γιατί φοβόντουσαν την αντίδραση των γονιών τους.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως, σύµφωνα µε την έρευνα της UΝΙCΕF, τρία στα δέκα Ελληνόπουλα δηλώνουν πως κάθονται σπάνια µαζί µε τους γονείς τους γύρω από το τραπέζι για το κύριο γεύµα της ηµέρας. Αντίθετα, στη Γαλλία 90,4% των παιδιών τρώνε σχεδόν καθηµερινά µε την οικογένειά τους. Παράλληλα, από την ίδια έρευνα προκύπτει πως οι έλληνες γονείς δεν συζητούν µε τα παιδιά τους τόσο όσο για παράδειγµα στην Ιταλία ή στην Ουγγαρία.

Με µείζονα κατάθλιψη και παιδιά προσχολικής ηλικίας

Η κατάθλιψη στα παιδιά και στους εφήβους αποτελεί ολοένα και µεγαλύτερο πρόβληµα στη σηµερινή κοινωνία, προσβάλλοντας ακόµη και παιδιά προσχολικής ηλικίας. Είναι ενδεικτικό, όπως υπογραµµίζει ο Γεράσιµος Κολαΐτης, επίκουρος καθηγητής Παιδοψυχιατρικής, πως τα τελευταία 25 χρόνια µειώνεται σταθερά η ηλικία έναρξης της µείζονος κατάθλιψης.

Πάντως, και σύµφωνα µε εκτιµήσεις, στον γενικό πληθυσµό το 2% των παιδιών και 4% – 8% των εφήβων πάσχουν από µείζονα κατάθλιψη. «Οµως, παρά την αυξηµένη συχνότητά της, η κατάθλιψη που εκδηλώνεται στην παιδική ηλικία είναι δυνατόν να µην διαγνωστεί. Τα µικρά παιδιά κυρίως δεν µπορούν να εκφράσουν τα συναισθήµατά τους και αντί γι αυτά παρουσιάζουν σωµατικά συµπτώµατα, ευερεθιστότητα και συχνά επιλέγουν να αποµονώνονται».

Μοιραία, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι γονείς παραβλέπουν τα σηµάδια ή απορρίπτουν τη συµπεριφορά του παιδιού τους, θεωρώντας το ενοχλητικό, τεµπέλικο ή άτακτο. Οι επιστήµονες δεν έχουν καταφέρει να ξεκλειδώσουν το µυστήριο της κατάθλιψης. «Οπως και στους ενήλικες, έτσι και στα παιδιά, η αιτιολογία της φαίνεται να είναι πολυπαραγοντική, συµπεριλαµβανοµένων περιβαλλοντικών και γενετικών παραγόντων», προσθέτει ο Γεράσιμος Κολαΐτης.

Πάντως, η κληρονοµικότητα φαίνεται να είναι σηµαντική παράµετρος στην εκδήλωση της νόσου: µελέτες σε δίδυµα αδέρφια, υιοθετηµένα παιδιά και ολόκληρες οικογένειες έχουν δείξει ότι οι πιθανότητες να εκδηλωθεί µείζων κατάθλιψη στα παιδιά των καταθλιπτικών γονέων κυµαίνεται από 15% – 60%.

Επιπλέον, «πιστεύεται ακόµη ότι ρόλο για την εµφάνιση κατάθλιψης διαδραµατίζουν και ψυχολογικοί παράγοντες καθώς και τραυµατικές εµπειρίες ζωής – όπως είναι για παράδειγµα ο θάνατος γονέα ή ο χωρισµός των γονέων. Ωστόσο, ο ακριβής ρόλος τέτοιων παραγόντων δεν έχει µελετηθεί ενδελεχώς», συµπληρώνει ο καθηγητής Παιδοψυχιατρικής.

Σε κάθε περίπτωση, η έγκαιρη και λεπτοµερής αξιολόγηση, διάγνωση και αντιµετώπιση της κατάθλιψης αντιμετωπίζεται με ψυχοθεραπεία, βασικά, και χορήγηση φαρµακευτικής αγωγής, κυρίως στους εφήβους, όταν κρίνεται απαραίτητο, µε παράλληλη υποστήριξη και συµβουλευτική των γονέων από παιδοψυχιάτρους κ.λπ., ειδικούς ψυχικής υγείας για παιδιά και εφήβους είναι ιδιαίτερα σηµαντική, επιµένουν οι ειδικοί. Και αυτό γιατί συχνά διαρκεί πολύ, υποτροπιάζει ή µαυρίζει την καθηµερινότητα των παιδιών και των εφήβων µετά το πέρασµά τους στην ενήλικη ζωή.

Πηγή:  ΤΑ ΝΕΑ   http://sciencearchives.wordpress.com/2010/10/30/%CF%8D-%CE%AC-%CE%AF-s/